04.07.2022 23:40

Վերհիշելով Summeet International Summer Dance Festival in Armenia / ժամանակակից պարի միջազային փառատոնի հայկական ցուցադրությունը՝ կարող եմ նշել, որ այն միշտ ամենասպասվածն է, բայց...

. Հայ պարուսույցներն իրենց ավելի վստահ են զգում փոքր ֆորմաներում։ Հիմնականում մենք գործ ունենք 30-35 րոպեն չգերազանցող պարային համարների հետ (բացառությամբ՝ Արինա Արարատյանի «Գարնան սպասումովը»)։

. Նույնիսկ այդ փոքր ֆորմաներում հայ պարուսույցները ժամանակի հետ աշխատելու և հանդիսատեսի ուշադրությունը պահելու խնդիր ունեն։ Յոթ ներկայացումից երեքը մոտ 30 րոպե էր տևում, և դրանցից միայն Վալերիա Կասպարովայի «էնիգման» կարող էիր դիտել առանց ճիգ գործադրելու (կրկին բացառություն է Արինա Արարատյանի աշխատանքը)։

. Հայ պարուսույցները ցուցադրում են տեխնիկա, բայց ոչ ռեժիսուրա։ Պարը գրեթե ոչ մի աշխատանքում չի դառնում պատմությունը տեղ հասցնելու միջոց, այլ մնում է ինքնանպատակ։ Գուցե այստեղից էլ այն անհասկանալի տեքստերը, որ պարուսույցները շարադրում են իրենց հայտերում։

. Ներկայացված յոթ աշխատանքից միայն երեքն են հավակնում ավարտուն գործ լինել, իսկ թե քանիսը իսկապես են, դեռ հարցական է։

. Պարը խոսքի հետ համադրելու այս տարվա փորձը (Շուշան Ասլանյանի «SEEՅՈՒՀ ՀՈՒՅSEE» ներկայացումը), ցավոք, կրկին անհաջող էր (անցյալ տարի դա փորձել էր անել Արիկ Ասատուրյանը «Նրա երգերը» աշխատանքում)։

. Պարուսույցներից շատերը բեմական զգեստի բացակայությունը շփոթում են ոճական ազատության հետ։

ՍՈՆԱ Արսենյան